Srebrny posąg Chaca Moola

Chac Mool to termin używany w odniesieniu do szczególnej formy prekolumbijskiej rzeźby mezoamerykańskiej, przedstawiającej leżącą postać z głową skierowaną pod kątem 90 stopni od przodu, wspartą na łokciach i podtrzymującą miskę lub dysk na brzuchu. Te figury prawdopodobnie symbolizowały zabitych wojowników niosących ofiary bogom; miska na piersi służyła do przechowywania ofiarnych, w tym pulque, tamales, tortilli, tytoniu, indyków, piór i kadzidła. W przykładzie Azteków zbiornikiem jest cuauhxicalli (kamienna miska do przyjmowania ofiar ludzkich serc). Chacmools często kojarzono z kamieniami ofiarnymi lub tronami. Azteckie chacmooly nosiły obrazy wody i były związane z Tlalocem, bogiem deszczu. Ich symbolika umieściła ich na granicy między sferą fizyczną a nadprzyrodzoną, jako pośrednicy z bogami. Rzeźba typu chacmool pojawiła się po raz pierwszy około IX wieku naszej ery w Dolinie Meksyku i na północnym półwyspie Jukatan.